คิดถึงเวียดนาม 2

       ความร่มรื่นของนครโฮจิมินห์ซึ่งปกคลุมไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่  ทั้งถนนสายหลักและสายรองมีต้นไม้ใหญ่ปรากฎให้เห็นตลอดช่วยให้บรรยากาศเมืองเหมาะแก่การเดินชมยิ่งนัก  ผมเองได้มีโอกาสเดินทางออกไปถึงเขต 10 ซึ่งห่างจากศูนย์กลางเมืองพอสมควรคล้ายๆ จะเป็นโซนเมืองใหม่  ก็เห็นการปลูกต้นไม้ให้อยู่คู่กับเมืองเกือบตลอดทาง  คิดว่าคนเวียดนามคงให้ความสำคัญกับต้นไม้ค่อนข้างมาก

       ยวดยานที่สัญจรในนครโฮจิมินห์ค่อนข้างหนาแน่น  เป็นสัดส่วนของจักรยานยนต์ประมาณ 70%  การเดินข้ามถนนในเมืองก็เป็นที่เลื่องลือด้วยความที่มีรถจำนวนมากวิ่งต่อเนื่องกันแทบตลอดเวลา  หลายแยกใหญ่ๆ ไม่มีสัญญาณไฟจราจร  แต่รถในเวียดนามก็สามารถไหลผ่านกันไปได้เรื่อยๆ โดยไม่ชนกัน  เทคนิคง่ายๆ ในการเดินข้ามถนนคือ เดินช้าๆ ด้วยความเร็วคงที่เดินไปเรื่อยๆ เดี๋ยวรถก็จะหลีกคุณเอง  ฟังดูเหมือนง่ายครับแต่ปฏิบัติจริงครั้งแรกๆ น่าตื่นเต้นไม่ใช่น้อย

       วันแรกที่เดินทางไปถึง  รถเมล์สาย 152 ก็จอดที่ป้ายใกล้ตลาดเบนถ่าน (Ben Than)  ครับป้ายรถเมล์เป็นเกาะอยู่กลางถนนที่ใหญ่มาก  รถมาจากทุกทิศทางประกอบกับเสียงแตรที่ดูเหมือนจะคู่กับการขับรถในเวียดนามดังก้องตลอดเวลา  การจะเดินช้าๆ ข้ามถนนมันไม่ใช่เรื่องง่ายซะแล้ว  ผมกับภรรยาหยุดยืนดูรถกับถนนกันพักใหญ่เห็นคนท้องถิ่นเดินข้ามไปมาเหมือนง่ายๆ  สักพักเห็นกลุ่มนักท่องเที่ยวตะวันตกตัวโตๆ กลุ่มหนึ่ง  ภรรยาผมปิ๊งไอเดียบอกว่าข้ามกับกลุ่มนี้สิ  อย่างน้อยโอกาสรอดมีสูง (ฮ่าๆ) เพราะมีคนตัวโตๆ คอยบังไว้  แล้วการข้ามถนนครั้งนั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีใครเป็นอะไร

       หลังจากอยู่เวียดนามหลายวันเดินข้ามถนนหลายสิบครั้ง  ผมเองกลับรู้สึกว่าการข้ามถนนที่เวียดนามไม่ยากนักและน่าจะปลอดภัยกว่าการข้ามในเมืองไทยซะด้วยซ้ำ  อย่างน้อยรถก็วิ่งไม่เร็วมากแล้วรถก็สามารถหลบเราได้จริงๆ


บทความที่เกี่ยวข้อง
       คิดถึงเวียดนาม 1
       คิดถึงเวียดนาม 3